Gayrechten in Libanon

Libanon is een van de meest liberale, kosmopolitische landen in het Midden-Oosten. Het is een belangrijk knooppunt van mode en kunst. Libanese ontwerpers, zoals Reem Acra en Elie Saab, hebben een stempel gedrukt op Paris Fashion Week. Libanon stond ooit bekend als "Het Zwitserland van het Midden-Oosten". De hoofdstad, Beiroet, stond bekend als 'Het Parijs van het Midden-Oosten'. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan de erfenis van het Franse kolonialisme.

Na de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk in 1918 werd Libanon ingelijfd bij het Franse Rijk. Het werd onafhankelijk in 1943. Tekenen van het Franse verleden van het land zijn overal in de hoofdstad te zien. Je ziet veel cafés in Parijse stijl met terrassen die uitlopen op straat. Binnen deze – vaak met rook gevulde cafés – loopt de Libanese intelligentsia voorop in het politieke en culturele debat in het Midden-Oosten.

Terwijl je tegenwoordig door de straten van Beiroet dwaalt, vind je veel kunstgalerijen, theaters en poëzieavonden. Libanon, uitgestrekt langs de oevers van de Middellandse Zee, is een land waar Oost en West elkaar ontmoeten, zowel geografisch als cultureel.

Het is een fascinerende plek om te verkennen, maar Gayseksualiteit is technisch gezien nog steeds illegaal. Hoe kan Beiroet dan zo'n goede Gayscene hebben, inclusief de grootste Gayclub in de Arabische wereld? Zoals Oscar zei: de waarheid is nooit puur en zelden eenvoudig.

Artikel 534

Artikel 534, een kater uit de Franse koloniale periode, verbiedt in theorie Gayseksualiteit. Het wetboek van strafrecht gebruikt vage terminologie en verbiedt seksuele relaties die “in strijd zijn met de natuurwetten”. Hierdoor kunnen ambtenaren de wet zonder samenhangende gronden toepassen. Arrestaties komen relatief zelden voor, maar worden vaak gebruikt om een ​​voorbeeld te stellen aan productieve LHBT+-personen. Recente gevallen omvatten de arrestatie van Hadi Damien, de organisator van het eerste Pride-festival in Beiroet in 2018. Het evenement werd verboden vanwege bedreigingen van islamitische radicalen.

Een studie, uitgevoerd in 2013 door PewResearch, meldde dat 79% van de bevolking vond dat Gayseksualiteit niet geaccepteerd zou moeten worden door de samenleving. Libanon heeft echter na Israël het hoogste percentage jongeren dat Gayseksualiteit accepteert in het Midden-Oosten. Hoewel het een Gayfoob en transfoob land blijft, definieert de uitvoering van deze wetten niet helemaal queer-ervaringen in Libanon. Gay's worden langzaam zichtbaarder.

Inderdaad, wanneer we interviewden ABC News-correspondent James Longman die openlijk Gay is en in Beiroet woonde, was hem heel duidelijk dat de wet in het land niet overeenkomt met de realiteit.

Gaybars In Libanon

De Gayscene van Beiroet ontstond in 1998 met Acid, een inmiddels legendarische Gaydansclub. Het sloot zijn deuren in 2010, maar zijn nalatenschap blijft de queercultuur beïnvloeden. Het was een plek waar Gay's, voornamelijk mannen, met elkaar konden vrijen op een openbare plek in een Arabisch land.

De langstlopende Gaybar in Beiroet is Bardo, een bar die niet zou misstaan ​​in Oost-Londen of Hell's Kitchen. Bardo trekt een trendy, jeugdig publiek. Je zult goedgeklede mensen zien die hipster-eten drinken en eten (wasabi-limoenrundvlees, halloumi, enz.). 'S Nachts wordt het meer een feestlocatie.

Posh is de grootste Gayclub in de Arabische wereld. Hoewel het gericht is op een gemengd publiek, zijn de meeste klanten Gayseksueel. Verwacht rave, R'n'B en techno. Het is een grote zaal met een ultramodern geluidssysteem, een discobal en schaars geklede go-go-dansers. Het is het soort Gayclub dat je in een grote westerse stad ziet. Het enige verschil is het "niet kussen"-beleid. Als je met een lekker ding aan het chatten bent, moet je hun nummer opvragen en bewaren voor later ("bel me misschien"). Het beleid is om de club te beschermen tegen politie-invallen. Naarmate een Gay-locatie meer bekendheid krijgt, wordt het een potentieel doelwit. Het feit dat Gayruimtes in Beiroet groeien, toont aan dat er dingen aan het veranderen zijn. Het 'niet zoenen'-beleid wordt mogelijk in de niet al te verre toekomst afgeschaft.

Gaycultuur in Libanon

De Libanese indieband Mashrou' Leila is de afgelopen tien jaar grote sterren geworden. Ze zijn misschien wel de meest spraakmakende Arabischtalige band die momenteel actief is. De dromerige zanger Hamed Sinno is openlijk Gay. Zoals Sinno heeft opgemerkt, er zijn veel liberalen in de regio. Bij Mashrou' Leila-optredens in Libanon zie je Gayfans in het publiek regenboogvlaggen omhoog houden.

In de verre dagen van het Ottomaanse rijk beschouwde het Westen het Oosten als meer decadent en seksueel tolerant. Sherbert en sodomie waren volgens de oriëntalistische literatuur de favoriete tijden van de sultan. Van de dames van de harems werd gezegd dat ze zo onverzadigbaar waren dat de koks ze geen ongesneden komkommers wilden serveren, anders zouden ze... je moet gewoon je fantasie gebruiken, hun.

Nu beschouwt het Oosten het Westen als de thuisbasis van de tolerante samenleving. Dingen veranderen. De slinger zwaait... Je denkt nog steeds aan komkommers, nietwaar?

Zijn Gayseksuele reizigers veilig in Libanon?

De voortdurende implementatie van de Franse koloniale wetten betekent dat reizen in Libanon altijd een risico met zich meebrengt voor LHBT+-reizigers. Gayseksuele mannen hebben gemeld dat hun telefoons zijn doorzocht bij routinematige controleposten, vaak eindigend in arrestaties en mishandeling voor het hebben van Gay-dating-apps zoals Grindr. Het Libanese ministerie van Telecommunicatie verbood Grindr van verschillende Libanese datanetwerken.

Er zijn manieren om dit te omzeilen. Digitale tools zoals Tor maken anoniem internetten mogelijk. WhatsApp heeft end-to-end encryptie op al zijn berichten, en elementaire digitale beveiliging zoals een schermvergrendeling zijn allemaal essentieel voor Gayseksuele reizigers en de lokale bevolking in Libanon.

In Beiroet vind je een levendige gayscene, maar discretie is geboden. Het ‘geen kussen’-beleid bij Posh weerspiegelt de spanning die Gay’s in Libanon ervaren. Posh is een geweldige Gayclub en in het weekend zit het altijd vol, maar het management houdt alles onder de radar om de autoriteiten tevreden te stellen. De Gaycultuur bestaat, maar is verborgen, zoals dat tot voor kort in het Westen het geval was.

Het was Lord Byron die schreef over "marmeren paleizen van sorbet en sodomie" in het Ottomaanse rijk. Dingen zijn al eerder veranderd en zullen opnieuw veranderen. Maar houd het voorlopig discreet, dan komt alles goed.