
Waarom is het Eurovisie Songfestival zo Gayseksueel?
Heteroseksuele mannen hebben voetbal en Gay's hebben het Eurovisie Songfestival.
luxe Hotels
Middenklasse hotels
Budget Hotels
Gasthuizen en B & B's
Hostels
Op vandaag
Bars
Dansclubs
Lesbische bars
Cruiseclubs
sauna's
Massage
Gay Soho
vaargebieden
Theater
Cabaretten
Kledingwinkels
sportscholen
Trans
Cafés en restaurants
Diensten
Wellness
attracties
Stadsgids
Rondleidingen
Gay kaart
UK evenementen
Gayhuwelijken
Eurovisie is die glorieuze campy, glinsterende nacht van het jaar waarop Europa (en nu een groot deel van de wereld) samenkomt voor een feest van pophits, flamboyante outfits, twijfelachtige choreografie en stemdrama's die memes dagenlang voeden. Maar het is ook een van de meest queer evenementen op de planeet. Heteroseksuele mannen hebben voetbal en Gayseksuele mannen hebben Eurovisie. Laten we duiken in de met pailletten bezaaide geschiedenis van hoe Eurovision werd zo Gay.
Een bescheiden begin (en geen pailletten in zicht)
Toen het Eurovisie Songfestival in 1956 van start ging, was het een vrij rechtlijnige aangelegenheid. Het naoorlogse festival ging meer over het bevorderen van vrede en eenheid in heel Europa door middel van muziek dan over het maken van statements of het verblinden van het publiek. Denk aan ballades, pakken en veel gezonde handjes vasthouden. Niet bepaald het flamboyante spektakel dat we vandaag de dag kennen.
Destijds was het een black-tie-evenement, met orkesten en ballads die de scene domineerden. Geen windmachines, geen pyrotechniek en al helemaal geen dragqueens in zicht. Dus hoe gingen we van bescheiden naar fantastisch?
De Glam-, Camp- en Outlandish-optredens beginnen
De verschuiving begon in de jaren '70, dankzij artiesten als ABBA. Laten we eerlijk zijn, het Eurovisie Songfestival en de Gaycultuur hebben veel te danken aan ABBA. Toen de Zweedse supergroep in 1974 de wedstrijd won met "Waterloo", brachten ze glamour en glitter naar een heel nieuw niveau. Met hun wilde kostuums, pakkende deuntjes en een zelfverzekerde mix van pop en rock, zetten ze het toneel voor wat het Eurovisie Songfestival zou kunnen worden: een oogverblindend spektakel vol over-the-top optredens.
Je zult zien hoe rechtlijnig Eurovisie was als je de show van 1974 in zijn geheel bekijkt. Olivia Newton-John vertegenwoordigde Australië met een conservatieve performance - ze zou de boel uiteindelijk opfleuren in de vroege jaren 80 toen ze "Physical" uitbracht. De openingsact, een folksinger uit Finland, was ook conservatief met haar verstandige, bijna Victoriaanse outfit.
ABBA werkelijk schudde de boel op met hun campy instincten. En voordat je zegt dat de vier leden van ABBA heteroseksueel zijn, Liza Minnelli is dat ook!
LGBTQ+ zichtbaarheid op het Eurovisie podium
Naarmate de houding ten opzichte van LGBTQ+-rechten in Europa veranderde, werd het Eurovisiesongfestival een plek waar queer-artiesten konden floreren.
Een van de eerste opmerkelijke momenten van queer zichtbaarheid op het Eurovisie Songfestival was in 1998, toen de Israëlische transgender zangeres Dana International won met het nummer “Diva.” Het was een keerpunt voor de zichtbaarheid van transgenders in de reguliere media en de geschiedenis van het Eurovisie Songfestival.
Artiesten als Conchita Wurst, die in 2014 won met “Rise Like a Phoenix”, en de talloze drag-, gender-bending- en androgyne artiesten van de wedstrijd bleven de status van het Gay-evenement van het jaar versterken.
Queer Subtext is een uitbundige viering geworden
Wat ook fascinerend is, is dat Eurovisie de queer subtekst begon te weerspiegelen lang voordat het openlijk queer werd. Liedjes over het losbreken, het overwinnen van tegenslagen of het overwinnen van onderdrukking vonden vaak diepe weerklank bij LGBTQ+-fans. In veel opzichten bood Eurovisie een soundtrack voor het queerleven, zelfs als de teksten metaforisch waren en doordrenkt met schlagerpop.
In de jaren 2000 veranderde de subtekst in een volledige, ongecodeerde viering. Eurovisie leunde op zijn campstatus en begon het feit te omarmen dat het wereldwijd door LGBTQ+-publiek werd aanbeden. Omroepen en presentatoren knipoogden vaak subtiel (en niet zo subtiel) naar de queer-aanhang van Eurovisie, en landen begonnen acts te brengen die voor dit publiek speelden. Artiesten omarmden drag, gender-bending fashion en schaamteloos camp-thema's - en fans vonden het geweldig. Zelfs hetero-artiesten begonnen het overwegend Gayseksuele publiek te broodkruimelen, omdat ze zich realiseerden dat ze de Gay's moesten winnen om de prijs te winnen.